Πεμ 14 Νοε 2019 - Πεμ 28 Νοε 2019
What Do You Need Where You Are?
εικαστικά
To Bios παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “What Do You Need Where You Are?”, που φέρνει κοντά τέσσερις νέους καλλιτέχνες, την Yagmur Uyanik από την Τουρκία, την Tamara Kametani από το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Άγγελο Παπαδόπουλο από την Ελλάδα και τον Mersid Ramičević από την Σερβία. Τέσσερα έργα – εγκαταστάσεις στο Ρομάντσο διερευνούν τις ανάγκες που προκύπτουν από τη φυσική μας τοποθεσία, την ψηφιακή μας παρουσία και τα όρια που μπορεί να καταργήσει ένα δίκτυο καλλιτεχνών.
Oι καλλιτέχνες συμμετείχαν στο residency Αrt and Technology που περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές τοποθεσίες καλλιτεχνικών residency (Αθήνα, Βελιγράδι, Ιστανμπούλ) που πραγματοποιούνται ταυτόχρονα.
Στο πλαίσιο του προγράμματος Connect for Creativity διεξάγονται τα Art and Technology residencies, όπου συγκεντρώνονται καλλιτέχνες και δημιουργοί από την Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα και τη Σερβία, για να διερευνήσουν τις χρήσεις της δημιουργικής τεχνολογίας και να δημιουργήσουν γέφυρες και ενσυναίσθηση μεταξύ των κοινωνιών και πέρα από τα γεωγραφικά όρια.
Οι residents καλούνται να δημιουργήσουν τα έργα τους ανταποκρινόμενοι στην πρόταση που δημιούργησε ο οργανισμός Furtherfield από το Λονδίνο, η ομάδα επιμελητών του προγράμματος. Τα τελικά έργα θα παρουσιαστούν σε κάθε τοποθεσία παραμονής στο τέλος του προγράμματος για δύο εβδομάδες. Επιπλέον, στο πλαίσιο του προγράμματος Connect for Creativity, θα πραγματοποιηθεί μια έκθεση από τις 12 Μαρτίου έως τις 19 Απριλίου 2020 στο Furtherfield. Επιλεγμένα έργα από τους residents θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιαστούν σε μια τελική έκθεση στο Λονδίνο.
Tamara Kametani, Set in Stone
Κατά την παραμονή της στην Αθήνα, η Tamara Kametani εξετάζει ζητήματα γύρω από την ιδιωτικότητα και την επιτήρηση, το ψηφιακό αποτύπωμα και ειδικότερα το αμφισβητούμενο δικαίωμα στη λήθη. Δουλεύοντας με μάρμαρο ελληνικής προέλευσης, ένα υλικό ντόπιο και ιστορικά σημαντικό για την πόλη της Αθήνας, η Tamara Kametani αντιπαραθέτει σύγχρονες τεχνολογικές ανησυχίες με την παραδοσιακή τεχνική της μαρμάρινης χάραξης. Το τελικό έργο σχολιάζει την πολυπλοκότητα και τις επιπτώσεις της διαδικτυακής μας παρουσίας, καθώς και τη σχέση μεταξύ της λήθης και της επιθυμία μας για υστεροφημία.
Άγγελος Παπαδόπουλος, Ομόνοια (work-in-progress)
Ομόνοια: η αρμονική συμβίωση που προκύπτει από ταυτότητα σκέψεων, αντιλήψεων και συναισθημάτων.
Η πλατεία Ομόνοιας είναι η πιο παλιά και πιο κομβική πλατεία της Αθήνας. Από το 1834 έχει περάσει πολλές φάσεις με την τελευταία μεταμόρφωση της πλατείας να γίνεται την περίοδο πριν από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και να προκαλεί την κατακραυγή του κόσμου για το αισθητικό της αποτέλεσμα. Σήμερα, η ανάπλαση της πλατείας Ομόνοιας μετατρέπεται σε ένα από τα μεγάλα στοιχήματα για τον νέο δήμαρχο Αθηναίων και την νέα δημοτική αρχή. Ο καλλωπισμός της πλατείας θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής καθώς είναι γνωστό ότι εξελίσσονται τουριστικές επενδύσεις γύρω από την πλατεία Ομόνοιας. Καταστηματάρχες και περαστικοί δείχνουν κατανόηση για την ταλαιπωρία πέριξ της Ομόνοιας λόγω των έργων, καθώς όπως αναφέρουν πρόκειται για «μια πλατεία με μεγάλη ιστορία που τα τελευταία χρόνια έχασε την αισθητική της». Με την ανακατασκευή της πλατείας, μια «καινούργια Ομόνοια», ασφαλής, φωτισμένη, καθαρή θα γίνει ξανά το σημείο συνάντησης των Αθηναίων.
Η Ομόνοια ως χώρος δημόσιου διαλόγου αποτελεί ένα δυναμικό περιβάλλον που μπορεί να διαφέρει σημαντικά για το κάθε υποκείμενο. Στην κατασκευή της κάθε Ομόνοιας ενυπάρχουν πλήθος σχέσεων δύναμης που είναι συστατικές της οργάνωσής του. Σχέσεις δύναμης που οδηγούν αδιάκοπα με την ανισότητά τους σε καταστάσεις εξουσίας, πάντοτε τοπικές και ασταθείς. Τέτοιες ενδεικτικές καταστάσεις είναι: οι διαδηλώσεις κατά της Χούντας (1973), η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά (1985), ο ξυλοδαρμός του Δημήτρη Κουσουρή (1998), η δολοφονία του Νίκου Σακελλίωνα (2008), η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (2008), η δολοφονία του Σαχζάτι Λουκμάν (2013), η δολοφονία του Παύλου Φύσσα (2013), η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (2018), η δολοφονία του Εμπουκά Μαμανσουμπέκ (2019) κ.ά.
Ομόνοια είναι ο χώρος του σώματος ανάμεσα στα πλήθη. Ένα μοναδικό σώμα που δε χωράει σε λέξεις. Ένα έλλογο σώμα δυνατό, αναγκαίο, βίαιο, μοναχικό, χαμερπές, πρόθυμο. Είναι το δημόσιο βίωμα.
Η Ομόνοια είναι ένα διεθνές φαινόμενο.
*Η Ομόνοια πραγματοποιείται κάθε μια ώρα -χωρίς διάλειμμα- και διαρκεί περίπου 30 λεπτά. Για την Ομόνοια είναι επιθυμητή η προεγγραφή στο press@romantso.gr
Δημιουργία: Άγγελος Παπαδόπουλος
Visuals: Ειρήνη Καλαϊτζίδη
Sound design: Αλίκη Λευθεριώτη
Αφηγητής (ελληνικά): Nίκος Κουρής
Αφηγήτρια (Aγγλικά): Έλσα Σίσκου
Συμμετέχει η Αρετή Αθανασοπούλου
Mersid Ramičević, Ecology of fears: en corps sonore
three channel audiovisual installation
To Ecology of fears — en corps sonore είναι ένα έργο τέχνης που εκτελείται μέσω σταθερών ηχητικών μέσων. Βασίζεται σε φιλοσοφικές έρευνες που αφορούν την ακρόαση, καθώς και μια αυτοεθνική προσέγγιση των θεμάτων της ακοής, της μάθησης, των αναπαραστάσεων μέσω του λόγου και του κειμένου, των αναπηριών, των μετακινήσεων και των αντιληπτικών τοπολογιών. Το σημείο εκκίνησης αυτού του έργου είναι μια ακουστική αντιμετάθεση της έρευνας σε σχέση με τα ερωτήματα της ενσωμάτωσης και της μετατόπισης, με τη μεσολάβηση διαφόρων ηχητικών ειδοποιήσεων που μας προσανατολίζουν.
Tο έργο τέχνης αποτελείται από ήχο και κίνηση, καθώς επικεντρώνεται γύρω από την έννοια της μετάφρασης, της «ακουστικής ανισορροπίας», της αντανακλαστικής ακρόασης και μιας προσωπικής στον κάθε άνθρωπο προσέγγισης, όπως υποδεικνύεται στο θεατή. Επιπλέον, τα διάφορα ακουστικά-γνωστικά μοτίβα που διευθύνονται από την έννοια της μετάφρασης, πλαισιώνονται από τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες ακρόασης του ατόμου.
Η ενσωμάτωση των αντιληπτών τοπολογιών παραμορφώνεται ελαφρώς με τη χρήση μιας παλιάς τηλεοπτικής συσκευής, και συμπληρώνεται με την απτότητα του ήχου, καθώς ενσαρκώνεται μέσω των κοντινών κινήσεων και το μέρος του κειμένου. Μέσω της εγκατάστασης τριών καναλιών, αυτό το οπτικοακουστικό έργο προσφέρει στο κοινό ένα κομμάτι πληροφοριών από το κάθε ένα από αυτά και δίνει χώρο στον θεατή να δημιουργήσει ένα χάρτη εννοιών που είναι ανακατεμένες με ποικίλες μορφές ακρόασης και συνδέονται με κείμενο, κίνηση ή ήχο.
Performer: Lili M. Rampre
Αφηγήτρια: Ειρήνη Δένδη
Ευχαριστούμε την ORL Athens Clinic για την ευγενική παραχώρηση οπτικού υλικού
Yagmur Uyanik, Selfmaking: Layers of Becoming With
Για να είσαι ένας, πρέπει να είσαι πολλοί. Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη την απόκτηση συναισθηματικών, πνευματικών και υλικών δεξιοτήτων, ώστε να αποσταθεροποιήσουμε τις δικές μας ιστορίες, να τις ξαναπούμε μέσω άλλων ιστοριών και αντίστροφα. - Donna Haraway
Το Selfmaking: Layers of Becoming With είναι ένα υβριδικού χαρακτήρα 3D printed γλυπτό από ψαμμίτη, το οποίο δημιουργήθηκε με τη συνένωση δύο ισχυρών ιστορικών μορφών: του Αλέξανδρου Γ’ της Μακεδονίας, γνωστό ως Μέγα Αλέξανδρο και του Περικλή της αρχαίας Ελλάδας. Οι ψηφιακές σαρώσεις που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία αυτού του έργου προέρχονται από τα αρχεία του Βρετανικού Μουσείου, όπου σήμερα εκτίθενται τα «πρωτότυπα» γλυπτά.
Το Selfmaking: Layers of Becoming With, λειτουργεί ως δήλωση - χωρίς υπερβολική ανησυχία για ρεαλισμό και επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο η δημιουργία, η κυκλοφορία και η διατήρηση πολιτιστικών πληροφοριών στηρίζονται σε γεωγραφικά πλαίσια, μοτίβα μετατόπισης και ανιθαγένειας. Αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η ατομική αφηγηματική και συλλογική μνήμη μέσω της πολιτιστικής ιδιοκτησίας, του πολιτιστικού συναλλάγματος και των εγγενών συμβολικών τους εννοιών.
Χρησιμοποιώντας δύο σημαντικές ταυτότητες ως μια μεταφορά με μια «επαρκή» οπτική νομιμότητα και μια αύρα αυθεντικότητας, το Selfmaking: Layers of Becoming With εκδηλώνει μια αυτοπροσωπογραφία που δεν δείχνει πλέον έναν εαυτό, αλλά αντ 'αυτού διαφορετικές αναπαραστάσεις που προέρχονται από τον πολιτιστικό κώδικα - μια απεριόριστη δημιουργία υβριδισμού παντού, όλη την ώρα. Το κομμάτι προτείνει έναν συλλογισμό σχετικά με την υπέρβαση του σώματος στον ψηφιακό χώρο και πώς αυτό μεταβάλλει τον ρόλο της ταυτότητας μέσα σε μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα και τοποθεσίες.
Αυτό το μετα-ψηφιακό-ιστορικό τεχνούργημα μπορεί να γίνει κατανοητό ως μια αναπαράσταση νέων προελεύσεων που αναδύονται από τους αρχειακούς προγόνους τους και μια αισιόδοξη επανεκτίμηση των μελλοντικών αρχαιολογικών ευρημάτων. Ο ψαμμίτης, ένα ευαίσθητο και εύθραυστο υλικό, επελέγη ως υπόστρωμα για αυτό το 3D printed αντικείμενο, για να τονίσει το εφήμερο, μεταβλητό και προσωρινό.
Connect for Creativity
To Connect for Creativity είναι ένα 18μηνο πρόγραμμα που συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δημοκρατία της Τουρκίας μέσω του προγράμματος Διαπολιτισμικού Διαλόγου. Βρίσκεται υπό την καθοδήγηση του Βρετανικού Συμβουλίου σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Abdullah Gül στην Τουρκία και τρεις δημιουργικούς κόμβους – το ATOLYE στην Τουρκία, το Bios στην Ελλάδα και το Nova Iskra στη Σερβία.
Λίγα λόγια για το Furtherfield
Ο οργανισμός Furtherfield ιδρύθηκε το 1996, φημίζεται για την υποστήριξη πειραμάτων καλλιτεχνικής συν-δημιουργίας σε ψηφιακά και φυσικά δίκτυα και συνεχίζει να επενδύει χρόνο και ενέργεια σε αποκεντρωμένες και κατανεμημένες peer-to-peer πρακτικές, να ενθαρρύνει νέα έργα με καλλιτέχνες και να προκαλεί συζητήσεις για το ρόλο της τέχνης και της τεχνολογίας στην κοινωνία. Επιπλέον, το Furtherfield, υποστηρίζει την ανοιχτή και παιχνιδιάρικη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και τις τεχνολογίες τους, ως ένα μέρος της διαδικασίας «doing it with others» (DIWO).
Εγκαίνια: Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019 στις 20.00
Διάρκεια Έκθεσης: Πέμπτη 14 Νοεμβρίου έως Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019
‘Ώρες και ημέρες λειτουργίας: Πέμπτη με Κυριακή, 17.00-21.00*
Είσοδος ελεύθερη
εικαστικά
To Bios παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “What Do You Need Where You Are?”, που φέρνει κοντά τέσσερις νέους καλλιτέχνες, την Yagmur Uyanik από την Τουρκία, την Tamara Kametani από το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Άγγελο Παπαδόπουλο από την Ελλάδα και τον Mersid Ramičević από την Σερβία. Τέσσερα έργα – εγκαταστάσεις στο Ρομάντσο διερευνούν τις ανάγκες που προκύπτουν από τη φυσική μας τοποθεσία, την ψηφιακή μας παρουσία και τα όρια που μπορεί να καταργήσει ένα δίκτυο καλλιτεχνών.Oι καλλιτέχνες συμμετείχαν στο residency Αrt and Technology που περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές τοποθεσίες καλλιτεχνικών residency (Αθήνα, Βελιγράδι, Ιστανμπούλ) που πραγματοποιούνται ταυτόχρονα.
Στο πλαίσιο του προγράμματος Connect for Creativity διεξάγονται τα Art and Technology residencies, όπου συγκεντρώνονται καλλιτέχνες και δημιουργοί από την Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα και τη Σερβία, για να διερευνήσουν τις χρήσεις της δημιουργικής τεχνολογίας και να δημιουργήσουν γέφυρες και ενσυναίσθηση μεταξύ των κοινωνιών και πέρα από τα γεωγραφικά όρια.
Οι residents καλούνται να δημιουργήσουν τα έργα τους ανταποκρινόμενοι στην πρόταση που δημιούργησε ο οργανισμός Furtherfield από το Λονδίνο, η ομάδα επιμελητών του προγράμματος. Τα τελικά έργα θα παρουσιαστούν σε κάθε τοποθεσία παραμονής στο τέλος του προγράμματος για δύο εβδομάδες. Επιπλέον, στο πλαίσιο του προγράμματος Connect for Creativity, θα πραγματοποιηθεί μια έκθεση από τις 12 Μαρτίου έως τις 19 Απριλίου 2020 στο Furtherfield. Επιλεγμένα έργα από τους residents θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιαστούν σε μια τελική έκθεση στο Λονδίνο.
Tamara Kametani, Set in Stone
Κατά την παραμονή της στην Αθήνα, η Tamara Kametani εξετάζει ζητήματα γύρω από την ιδιωτικότητα και την επιτήρηση, το ψηφιακό αποτύπωμα και ειδικότερα το αμφισβητούμενο δικαίωμα στη λήθη. Δουλεύοντας με μάρμαρο ελληνικής προέλευσης, ένα υλικό ντόπιο και ιστορικά σημαντικό για την πόλη της Αθήνας, η Tamara Kametani αντιπαραθέτει σύγχρονες τεχνολογικές ανησυχίες με την παραδοσιακή τεχνική της μαρμάρινης χάραξης. Το τελικό έργο σχολιάζει την πολυπλοκότητα και τις επιπτώσεις της διαδικτυακής μας παρουσίας, καθώς και τη σχέση μεταξύ της λήθης και της επιθυμία μας για υστεροφημία.
Άγγελος Παπαδόπουλος, Ομόνοια (work-in-progress)
Ομόνοια: η αρμονική συμβίωση που προκύπτει από ταυτότητα σκέψεων, αντιλήψεων και συναισθημάτων.
Η πλατεία Ομόνοιας είναι η πιο παλιά και πιο κομβική πλατεία της Αθήνας. Από το 1834 έχει περάσει πολλές φάσεις με την τελευταία μεταμόρφωση της πλατείας να γίνεται την περίοδο πριν από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και να προκαλεί την κατακραυγή του κόσμου για το αισθητικό της αποτέλεσμα. Σήμερα, η ανάπλαση της πλατείας Ομόνοιας μετατρέπεται σε ένα από τα μεγάλα στοιχήματα για τον νέο δήμαρχο Αθηναίων και την νέα δημοτική αρχή. Ο καλλωπισμός της πλατείας θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής καθώς είναι γνωστό ότι εξελίσσονται τουριστικές επενδύσεις γύρω από την πλατεία Ομόνοιας. Καταστηματάρχες και περαστικοί δείχνουν κατανόηση για την ταλαιπωρία πέριξ της Ομόνοιας λόγω των έργων, καθώς όπως αναφέρουν πρόκειται για «μια πλατεία με μεγάλη ιστορία που τα τελευταία χρόνια έχασε την αισθητική της». Με την ανακατασκευή της πλατείας, μια «καινούργια Ομόνοια», ασφαλής, φωτισμένη, καθαρή θα γίνει ξανά το σημείο συνάντησης των Αθηναίων.
Η Ομόνοια ως χώρος δημόσιου διαλόγου αποτελεί ένα δυναμικό περιβάλλον που μπορεί να διαφέρει σημαντικά για το κάθε υποκείμενο. Στην κατασκευή της κάθε Ομόνοιας ενυπάρχουν πλήθος σχέσεων δύναμης που είναι συστατικές της οργάνωσής του. Σχέσεις δύναμης που οδηγούν αδιάκοπα με την ανισότητά τους σε καταστάσεις εξουσίας, πάντοτε τοπικές και ασταθείς. Τέτοιες ενδεικτικές καταστάσεις είναι: οι διαδηλώσεις κατά της Χούντας (1973), η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά (1985), ο ξυλοδαρμός του Δημήτρη Κουσουρή (1998), η δολοφονία του Νίκου Σακελλίωνα (2008), η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (2008), η δολοφονία του Σαχζάτι Λουκμάν (2013), η δολοφονία του Παύλου Φύσσα (2013), η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (2018), η δολοφονία του Εμπουκά Μαμανσουμπέκ (2019) κ.ά.
Ομόνοια είναι ο χώρος του σώματος ανάμεσα στα πλήθη. Ένα μοναδικό σώμα που δε χωράει σε λέξεις. Ένα έλλογο σώμα δυνατό, αναγκαίο, βίαιο, μοναχικό, χαμερπές, πρόθυμο. Είναι το δημόσιο βίωμα.
Η Ομόνοια είναι ένα διεθνές φαινόμενο.
*Η Ομόνοια πραγματοποιείται κάθε μια ώρα -χωρίς διάλειμμα- και διαρκεί περίπου 30 λεπτά. Για την Ομόνοια είναι επιθυμητή η προεγγραφή στο press@romantso.gr
Δημιουργία: Άγγελος Παπαδόπουλος
Visuals: Ειρήνη Καλαϊτζίδη
Sound design: Αλίκη Λευθεριώτη
Αφηγητής (ελληνικά): Nίκος Κουρής
Αφηγήτρια (Aγγλικά): Έλσα Σίσκου
Συμμετέχει η Αρετή Αθανασοπούλου
Mersid Ramičević, Ecology of fears: en corps sonore
three channel audiovisual installation
To Ecology of fears — en corps sonore είναι ένα έργο τέχνης που εκτελείται μέσω σταθερών ηχητικών μέσων. Βασίζεται σε φιλοσοφικές έρευνες που αφορούν την ακρόαση, καθώς και μια αυτοεθνική προσέγγιση των θεμάτων της ακοής, της μάθησης, των αναπαραστάσεων μέσω του λόγου και του κειμένου, των αναπηριών, των μετακινήσεων και των αντιληπτικών τοπολογιών. Το σημείο εκκίνησης αυτού του έργου είναι μια ακουστική αντιμετάθεση της έρευνας σε σχέση με τα ερωτήματα της ενσωμάτωσης και της μετατόπισης, με τη μεσολάβηση διαφόρων ηχητικών ειδοποιήσεων που μας προσανατολίζουν.
Tο έργο τέχνης αποτελείται από ήχο και κίνηση, καθώς επικεντρώνεται γύρω από την έννοια της μετάφρασης, της «ακουστικής ανισορροπίας», της αντανακλαστικής ακρόασης και μιας προσωπικής στον κάθε άνθρωπο προσέγγισης, όπως υποδεικνύεται στο θεατή. Επιπλέον, τα διάφορα ακουστικά-γνωστικά μοτίβα που διευθύνονται από την έννοια της μετάφρασης, πλαισιώνονται από τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες ακρόασης του ατόμου.
Η ενσωμάτωση των αντιληπτών τοπολογιών παραμορφώνεται ελαφρώς με τη χρήση μιας παλιάς τηλεοπτικής συσκευής, και συμπληρώνεται με την απτότητα του ήχου, καθώς ενσαρκώνεται μέσω των κοντινών κινήσεων και το μέρος του κειμένου. Μέσω της εγκατάστασης τριών καναλιών, αυτό το οπτικοακουστικό έργο προσφέρει στο κοινό ένα κομμάτι πληροφοριών από το κάθε ένα από αυτά και δίνει χώρο στον θεατή να δημιουργήσει ένα χάρτη εννοιών που είναι ανακατεμένες με ποικίλες μορφές ακρόασης και συνδέονται με κείμενο, κίνηση ή ήχο.
Performer: Lili M. Rampre
Αφηγήτρια: Ειρήνη Δένδη
Ευχαριστούμε την ORL Athens Clinic για την ευγενική παραχώρηση οπτικού υλικού
Yagmur Uyanik, Selfmaking: Layers of Becoming With
Για να είσαι ένας, πρέπει να είσαι πολλοί. Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη την απόκτηση συναισθηματικών, πνευματικών και υλικών δεξιοτήτων, ώστε να αποσταθεροποιήσουμε τις δικές μας ιστορίες, να τις ξαναπούμε μέσω άλλων ιστοριών και αντίστροφα. - Donna Haraway
Το Selfmaking: Layers of Becoming With είναι ένα υβριδικού χαρακτήρα 3D printed γλυπτό από ψαμμίτη, το οποίο δημιουργήθηκε με τη συνένωση δύο ισχυρών ιστορικών μορφών: του Αλέξανδρου Γ’ της Μακεδονίας, γνωστό ως Μέγα Αλέξανδρο και του Περικλή της αρχαίας Ελλάδας. Οι ψηφιακές σαρώσεις που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία αυτού του έργου προέρχονται από τα αρχεία του Βρετανικού Μουσείου, όπου σήμερα εκτίθενται τα «πρωτότυπα» γλυπτά.
Το Selfmaking: Layers of Becoming With, λειτουργεί ως δήλωση - χωρίς υπερβολική ανησυχία για ρεαλισμό και επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο η δημιουργία, η κυκλοφορία και η διατήρηση πολιτιστικών πληροφοριών στηρίζονται σε γεωγραφικά πλαίσια, μοτίβα μετατόπισης και ανιθαγένειας. Αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η ατομική αφηγηματική και συλλογική μνήμη μέσω της πολιτιστικής ιδιοκτησίας, του πολιτιστικού συναλλάγματος και των εγγενών συμβολικών τους εννοιών.
Χρησιμοποιώντας δύο σημαντικές ταυτότητες ως μια μεταφορά με μια «επαρκή» οπτική νομιμότητα και μια αύρα αυθεντικότητας, το Selfmaking: Layers of Becoming With εκδηλώνει μια αυτοπροσωπογραφία που δεν δείχνει πλέον έναν εαυτό, αλλά αντ 'αυτού διαφορετικές αναπαραστάσεις που προέρχονται από τον πολιτιστικό κώδικα - μια απεριόριστη δημιουργία υβριδισμού παντού, όλη την ώρα. Το κομμάτι προτείνει έναν συλλογισμό σχετικά με την υπέρβαση του σώματος στον ψηφιακό χώρο και πώς αυτό μεταβάλλει τον ρόλο της ταυτότητας μέσα σε μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα και τοποθεσίες.
Αυτό το μετα-ψηφιακό-ιστορικό τεχνούργημα μπορεί να γίνει κατανοητό ως μια αναπαράσταση νέων προελεύσεων που αναδύονται από τους αρχειακούς προγόνους τους και μια αισιόδοξη επανεκτίμηση των μελλοντικών αρχαιολογικών ευρημάτων. Ο ψαμμίτης, ένα ευαίσθητο και εύθραυστο υλικό, επελέγη ως υπόστρωμα για αυτό το 3D printed αντικείμενο, για να τονίσει το εφήμερο, μεταβλητό και προσωρινό.
Connect for Creativity
To Connect for Creativity είναι ένα 18μηνο πρόγραμμα που συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δημοκρατία της Τουρκίας μέσω του προγράμματος Διαπολιτισμικού Διαλόγου. Βρίσκεται υπό την καθοδήγηση του Βρετανικού Συμβουλίου σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Abdullah Gül στην Τουρκία και τρεις δημιουργικούς κόμβους – το ATOLYE στην Τουρκία, το Bios στην Ελλάδα και το Nova Iskra στη Σερβία.
Λίγα λόγια για το Furtherfield
Ο οργανισμός Furtherfield ιδρύθηκε το 1996, φημίζεται για την υποστήριξη πειραμάτων καλλιτεχνικής συν-δημιουργίας σε ψηφιακά και φυσικά δίκτυα και συνεχίζει να επενδύει χρόνο και ενέργεια σε αποκεντρωμένες και κατανεμημένες peer-to-peer πρακτικές, να ενθαρρύνει νέα έργα με καλλιτέχνες και να προκαλεί συζητήσεις για το ρόλο της τέχνης και της τεχνολογίας στην κοινωνία. Επιπλέον, το Furtherfield, υποστηρίζει την ανοιχτή και παιχνιδιάρικη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και τις τεχνολογίες τους, ως ένα μέρος της διαδικασίας «doing it with others» (DIWO).
Εγκαίνια: Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019 στις 20.00
Διάρκεια Έκθεσης: Πέμπτη 14 Νοεμβρίου έως Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019
‘Ώρες και ημέρες λειτουργίας: Πέμπτη με Κυριακή, 17.00-21.00*
Είσοδος ελεύθερη
